Every now and then, I write a story. Sometimes with a clear goal, sometimes “just because”. My apologies, but I write my best stories in Dutch.

16. Bij Twijfel

Bij Twijfel
Kun je een aantal dingen doen
Of eigenlijk
3 dingen om precies te zijn

Bij Twijfel
Kun je kiezen
Kiezen voor A
Voor B
Of voor blijven Twijfelen

Bij Twijfel blijven Twijfelen
Lost de Twijfel niet op
En Twijfelen of je moet blijven Twijfelen
Heeft al helemaal geen nut

Bij Twijfel
Heb je angst
Je bent bang
Bang om te kiezen

Bij Twijfel
Kun je niet kiezen
Want je hebt angst
Angst voor de keuze
De verkeerde keuze

Bij Twijfel
Bestaat echter geen verkeerde keuze
Behalve blijven Twijfelen
Want dan kom je niet vooruit

Bij Twijfel
Kies je
Het maakt niet uit voor wat
Maar kies met je hart

Bij Twijfel
Kies je met je hart
En als je ervoor kiest
Kies dan vol overgave
Kies dan zonder Twijfel
Dwars door die muur

Hoi, mijn naam is Twijfel
Ik pak mijn koffers en vertrek

Hoi, mijn naam is Twijfel
Ik klets soms uit mijn nek

Hoi, mijn naam is Twijfel
Het is nu tijd om te gaan
Straks kom ik weer terug
Om samen bij een keus te staan

Hoi, mijn naam is Twijfel
Wees niet bang voor mij
Ik ben slechts een deel van jou
En hoor er enkel bij

Om je te laten kiezen
Voor A of toch voor B
Door mij heb je een keuze
Doe er je voordeel mee

Ga dwars door die muur
Loop zo hard als je kan
In volle overtuiging
Met lege hersenpan

Ga dwars door die muur
Ja echt vertrouw me maar
Wat er ook gebeurt
Ik ben twijfel, ik ben klaar

15. Hoop is lijden(2018)

De weg van leven
Is zeer kort
Zonder streven
Opgeschort

Zonder visie
Afgedaan
Zonder hoop
Helaas vergaan

Streven is
Een grote held
Zo vaak geslagen
Doch ongeveld

Visie is
Een hels karwei
Maar wat ver is
Komt dichtbij

Hoop is
Een verblijdenis
Maar met hoop
Komt toch wat mis

Wil niet leven
Is als dood
Zonder water
Toch geen brood

Zonder lijden
Hoeft niet hopen
Zonder snijden
Met dood bekopen

Water is
Als levenslust
Stromen stromen
Brand geblust

Lijden is
Geluk gestaakt
Zwaar maar nodig
Sterk gemaakt

Snijden is
Niet kwaad niet goed
Helend schadend
Maar het moet

Zonder krom
Is nooit wat recht
Zonder consensus
Een gevecht

Zonder slecht
Is ook niks goed
Zonder wil
Wat moet dat moet

Krom is
Slechts een omweg naar
Soms een ruzie
Gelukkig paar

Consensus is
Een oplossing
Links of rechts
Altijd een ding

Slecht is
Altijd negatief
Zonder dood
Heerst al gegrief

Wil is
Ja maar nee begin
Wel en niet
Of toch erin

De weg van leven
Loopt zo wrang
Recht en krom
Soms iets te lang

Al met al
Het moet zo gaan
Zonder lijden
Kan geen hoop bestaan
”

14. Samen wonen(2018)

Daar is dan dat moment. Het moment dat komt, zo vroeg of laat. Het moment dat jij bepaalt hoe ver je gaat. Hoever je reiken wil, of valt alles stil.

Het moment dat je gaat hokken, hokken hokken om later kinderen te fokken. Maar nee dat is nog ver. Eerst gaat het om hokken. Hokken zonder brokken.

Als je het besluit, en het besluit dat komt er echt, ga dan ook voluit, anders wordt het een gevecht. Anders wordt het enkel wachten, wachten tot de pijn. Dan ben je niet bij machten, en is het leven klein.

Je gaat ervoor, dat is een ding dat zeker is. Of je het gaat redden, dat is nog ongewis. Een baan, wat geld, en liefde niet te vergeten. Als je de toekomst al kon zien, zou je alles weten.

De toekomst weet je niet, dat is een simpel feit. Maar verder zul je gaan, totdat de dood je scheidt. Je kiest voor haar, en daarmee uit. Dus geen gemaar, en tot besluit, het is tijd. Samenwonen, wordt een feit.

Samen zijn, is samen wonen. Niet samenwonen, maar samen wonen. Laat de liefde overheersen, laat alles maar bestaan.

Samen wonen, samen leven. Samen dromen, samen geven. Samen komen, samen gaan. Samenwonen, en alles wordt doorstaan.

De keuze maak je samen, maar samen toch alleen. Lieverd ik kies jou, want samen zijn wij één.

13. Keuze(2017)

Een keuze links of rechts
Is in de kern nooit iets slechts
Een keuze links of rechts
Daarvan word je op je best

Een keuze is niet makkelijk
En gaat niet altijd goed
Maar een keuze maken
Is soms iets wat moet

Een keuze is geen keuze
Twee keuzes is een halve keuze
Drie keuzes is het leven
Een paasgedicht is soms toepasbaar

Geen keuze is geen keuze
Geen keuze is geen optie
Geen keuze brengt niet voort
Geen keuze brengt naar achter

Een keuze brengt naar links
Een keuze brengt naar rechts
Goed of slecht
Het maakt niet uit
Een keuze is een keuze

Elke keuze
Leidt tot een keuze
Een keuze is vooruitgang
Een keuze links
Een keuze rechts
Een keuze blijft een keuze

Maak je keuze
Goed of fout
Maar maak je keuze
Of you’re out.

12. Dan Weet Je(2017)

Ja, daar is het dan
Dan weet je
Weet je waar
Weet je wat
Weet je hoe

Ja, daar is het dan
Dan weet je
Waar jij het allemaal voor doet
Waar jij allemaal voor gaat
Waar jij gaat voor overmoed

Ja, daar is het dan
Dan weet je
Wat het is dat jou zo duwt
Wat het is dat jou zegt ja
Wat het is dat jou niet schuwt

Ja, daar is het dan
Dan weet je
Hoe het moet wat jij graag wil
Hoe het moet wat jij bepaalt
Hoe het moet wat jij nooit stil

Dan weet je
Waarom

11. Een Goed Gesprek(2017)

Vandaag had ik een goed gesprek
Niet normaal
Niet echt
Maar gewoon een beetje gek
Eigenlijk gewoon een goed gesprek

Vandaag had ik een goed gesprek
Over mensen
Over leven
Over overleven
Niet normaal
Niet echt
Eigenlijk gewoon een goed gesprek

Vandaag had ik een goed gesprek
Over inzicht
Over lijden
Over overlijden
Niet normaal
Eigenlijk gewoon een goed gesprek

Vandaag had ik een goed gesprek
Over stilstaan
Over lopen
Over overlopen
Eigenlijk gewoon een goed gesprek

Vandaag had ik een goed gesprek
Zoals iemand ooit zei
Praten met iemand die het allemaal wel weet
Net als praten in jezelf zoals dat heet
Eigenlijk gewoon een goed gesprek

10. Vrijheid(2017)

Wat is vrijheid?
Vrijheid om te doen
Vrijheid om te laten
Vrij. Heid.

Wie bepaalt dat, vrijheid?
Vrijheid bepaal ik
Vrijheid bepaal jij
Vrijheid bepalen we samen

Wanneer zijn we dat, vrij?
Vrij van werk
Vrij van school
Vrij van verplichting
Is dat vrijheid?

Is vrijheid dan niet eenzaam?
Vrij je leven leiden
Vrij de straat op gaan
Vrij om je mening te geven
Vrijheid om te zijn
Vrijheid om te dromen
Is dat nou vrijheid?

En vrijheid om lief te hebben?
Vrij om van jou te houden
Vrij om van mij te houden
Vrij om samen van hem en haar te houden
Vrij om te gaan waar je wilt gaan
Vrij om te doen wat je wilt doen
Is dat nou vrijheid?

Zijn we samen vrij?
Vrij ben ik alleen
Vrij ben ik ook met jou
Vrij zijn we samen
Vrijen zijn we samen
Vrij zijn we ook met een ander
Wil jij die vrijheid geven?

Durf jij vrijheid te geven?
Vrij om te gaan
Vrij om te komen
Vrij om weg te geven
Vrij om te ontvangen
Vrij, om los te laten
Is vrijheid loslaten?

Vrijheid om te leven
Vrijheid om te laten leven
Vrijheid om lief te hebben
Vrijheid om lief te laten hebben
Vrijer dan de vrijste vrijer vrij kan zijn
Dat is vrijheid

Vrijheid.
Vrijheid zijn we alleen
Vrijheid zijn we samen
Vrijheid ben ik
Vrijheid ben jij
Jij, bent vrijheid
Jij, bent vrij.

9. Nieuw Leven(2017)

Een dag
Een week
Een maand
Of voor altijd

Er komt een dag
Een week
Een maand
Dan ben je haar
Voor altijd kwijt

Mijn liedjes vergeten
Mijn zinnen vergaan
Maar mijn liefde voor jou
Blijft altijd bestaan

Liefde is niet eeuwig
Het leven is niet lang
Ook al is ze nu nog bij je
Ze verlaat je
Ben je bang

Maar al kan ze opeens weg
En is het dan echt klaar
Geniet toch van de tijd
Die je hebt met haar

Mijn liedjes vergeten
Mijn zinnen vergaan
Mijn liefde voor haar
Die komt eraan

Wanneer daar dan het eind is
Wordt een herinnering pas slecht
Zolang het nog niet daar is
Is het nog mooi en echt

Maak er meer
Maak plezier
Maak jouw eigen galerij
Maak van elke herinnering
Jouw eigen schilderij

Kijk dan nog eens terug
Naar dat grote feest
Kijk dan nog eens terug
Naar hoe mooi het is geweest

De liefde die was mooi
De liefde die was fijn
Het is nu ten einde
Er zal wat mooiers zijn

Nieuwe liedjes gezongen
Nieuwe zinnen geschreven
Mijn liefde daarvoor
Is altijd gebleven

Nieuwe liedjes gezongen
Nieuwe zinnen geschreven
Vaarwel oude liefde
Welkom nieuw leven

8. Dag papa(2017)

Dag Papa,

Morgen ga je weg. Ik weet niet zo goed waarheen, en ook niet of je terug komt. Of, hoe je terug komt. Morgen gaan zij jou helpen. Je gaat slapen, in de hoop uren later wakker te worden met een paar littekens erbij en een paar kwade cellen eraf. Maar wat nou, als je niet meer wakker wordt? Wat nou als je ogen dicht blijven, tot aan het einde der tijden? Wat moeten wij dan, papa? Wie moet me dan wegbrengen naar Hilversum, Kerkrade, Alkmaar, Groningen of waar je me dan ook heen moest brengen? Wie maakt er dan de meest flauwe grappen aan tafel of vanuit je luie stoel? Wie moet ik dan alles opnieuw uitleggen omdat je het allemaal eigenlijk niet verstaan hebt? Tegen wie moet ik dan zeggen “pas op je hoofd!” om vervolgens je teen te stoten? Wie bakt dan de eieren op zondagochtend, lekker met veel ham en spek? Met wie moet ik dan stoeien, terwijl ik weet dat ik het toch niet kan winnen van die sterke papa van mij?

Ik denk regelmatig terug aan mijn favoriete kinderfilm. De Leeuwenkoning:

“Simba, ik zal je vertellen wat mijn vader mij heeft verteld. Kijk naar de sterren. De grote koningen van vroeger kijken vanaf die sterren op ons neer. Dus als je ooit eenzaam bent, besef dan, dat die koningen van vroeger je altijd helpen….ik ook.”

Papa, heel veel succes en sterkte morgen, ik hoop dat je weer wakker wordt. En zo niet, dan weet ik dat je altijd op mij zult passen.

Dag papa, ik hou van jou.

7. Applaus in stilte(2017)

Vandaag ben ik naar een uitvaart geweest, eerst naar de kerk en vervolgens het crematorium. En daar heb ik een conclusie getrokken: de dood, of eigenlijk het afscheid, is een wereld van tegenstellingen.

Er zijn weinig momenten in het leven die zo persoonlijk zijn als het afscheid van een overledene. Gezamenlijk, met familie en vrienden, word er afscheid genomen van de geliefde. Je huilt samen, je lacht samen, haalt herinneringen op en troost elkaar. Maar rouwen doe je alleen. Dat gaat om jou en jouw band met het niet meer zo onstoffelijk overschot dat daar in de kist ligt.

De kist die trouwens best wat duiten heeft gekost, om even later zonder pardon mee te gaan in de oven of het graf, afhangende van wijze van afhandeling. Afhandeling? Ja, afhandeling. Want uiteindelijk ben je slechts een nummer. Net als op ieder product dat je koopt, staat ook op een doodskist een barcode en, ja dat dan weer wel, je naam. Persoonlijk.

Wanneer de begrafenis of crematie eenmaal geweest is, word je met zoveel mogelijk respect en fatsoen naar de uitgang weggekeken en -gewerkt zodat men, op de plek waar je zojuist al je ziel en zaligheid de wereld in jankte, zich alweer kan voorbereiden op de volgende ongemakkelijke familie in tranen. Persoonlijk lopende band werk noem ik het maar.

Dan de uitvaart zelf. Wanneer je met z’n allen lekker schijnheilig op een koud kerkbankje allerlei leuzen gaat mijmeren die eenieder onbekend is laat staan dat iemand er in gelooft, op de vage oudtante uit de bijbelbelt na en de voor jou zeer bekende maar schijnbaar gelovende overledene blijkbaar, wat de hele reden is dat je in dat galmende gat zit. Maar goed, het is ook de reden dat je er zo respectvol mogelijk mee om probeert te gaan, wat zich uit in dat schijnheilige gedrag waar ik het net over had. Geeft niet, je bent niet alleen, echt niet.

Dat laatste geldt hetzelfde voor het verdriet en dat wil men al te graag tonen. Waar de één zichzelf het liefst afsluit om een weekje te gaan zitten janken om z’n lievelings bet-achter-oudtante, schreeuwt de ander het liefst van de daken dat ie iedereen een knuffel wilt geven, dat ie er voor je is terwijl ie liever heeft dat jij er voor hem bent omdat ie het er veel moeilijker mee heeft dan ie wilt laten merken. Maar sommige mensen, en geloof me dat zijn de besten die je op dit soort momenten kunt hebben, tonen hun verdriet door mooi te zijn. En dan heb ik het niet over de fysieke vorm van mooi, ik bedoel kan jou het schelen dat je schoonzus een paar tieten heeft waar menig man graag overheen zou willen ejaculeren, jij stiekem ook wel natuurlijk, maar nogmaals daar gaat het hier niet om. Nee ik heb het ook niet over de karakteristieke vorm van mooi, want natuurlijk heeft je schoonzus een mooi eh… karakter. Nee ik heb het over de uiting van mooi, de uiting van emotie in artisticiteit, ongeacht het niveau daarvan. Een mooie tekst van een zoon, een stuk pianospel van een nichtje of je oud-oom die spontaan een virtuoos zanger en dichter blijkt te zijn, het is allemaal zo mooi. Een applaus waard, zou je zeggen. En toch wordt er niet geklapt. Waarom niet, was het niet goed genoeg dan? Jawel. Maar, klapt men niet tegenwoordig overal bij, ongeacht de kwaliteit van wat de uitvoerder aan het doen is? Jawel. Maar, wat dan? Simpel. Uit respect. Respect voor de dood. Vanwege respect voor de dood, wordt respect voor de levende vergeten. Applaus.

Niet kloppende zinnen of metrums, compleet verkrachtte muziekstukken, het maakt allemaal niet uit. Het gaat allemaal om de boodschap, en die komt wel over: dag jij van wie ik hou. En dat verdient applaus. Een applaus in stilte.

6. Alles of Niets(2017)

Alles of Niets, een veelgebruikt principe. Ergens vol voor gaan, of achterblijven. Progressief, of Conservatief. Actief, of Lui. In het drukke leven dat we hebben, zeker wij als Westerlingen of misschien wel gewoon enkel de Nederlanders, zijn we geneigd om alle onderdelen van ons leven een plekje te geven. We besteden overal evenveel aandacht aan, althans dat is de bedoeling. Maar wat nou als dat niet kan? En dat weet je eigenlijk wel. En wat nou als, en hier moet je even over nadenken, eenieder er onbewust voor kiest om nergens aandacht aan te geven? Eenieder kiest voor Niets.

Wanneer jij een gerangschikt lijstje zou maken met prioriteiten in je leven, alles krijgt een positie op een schaal van vaak wel tien of meer, is er dan niets dat eigenlijk op dezelfde plek als iets anders eindigt of zou moeten eindigen? En, wat zet je bovenaan? Je relatie, je gezin, je hobby of misschien wel je werk? Denk je niet dat elk van die punten bovenaan zouden staan bij jou en misschien wel bij iedereen? Al is het niet direct voor jezelf of een ander, dan is het wel voor de buitenwereld. Jij wilt natuurlijk ook dat de buitenwereld ziet hoe succesvol jij bent op alle vlakken, hoe je alles kunt managen en onderhouden. Je relatie gaat top, je hebt een setje lieve kinderen, je hebt een hobby waar ze je onmisbaar vinden en op je werk kan het ook niet beter. En welke utopie hou je jezelf daarmee voor?

Hoewel een ieder het bovenstaande nastreeft, weet eenieder ook dat dit eigenlijk onmogelijk is. Slim persoon hé, die eenieder. Het zal zelden tot nooit zo zijn dat alle vlakken in je leven zo perfect op rolletjes lopen, en als het zo is dan zal het waarschijnlijk niet lang duren. Een voorbeeld is de oneindige lijst met beroemdheden die de hand aan zichzelf slaan doordat ze van buiten wel gelukkig lijken, maar vanbinnen de meest ongelukkige versie van zichzelf zijn die mogelijk is. Geluk naar buiten is niet Alles, het is Niets.

Maar stel dat je de buitenwereld even vergeet en Alles rangschikt op hoe jij je leven in zou willen richten. Waar kies je dan voor? Waar word jij het meest gelukkig van? Hele dagen in bed liggen met je geliefde? Je leven lang de wereld rondreizen? Nooit meer werken en altijd maar op je luie reet zitten? Als je hele dagen in bed ligt, waar komt dan het eten en drinken vandaan, van welk geld? De loterij? Prima, maar geld maakt niet gelukkig, dat weet iedereen, dan kom je weer terug op die beroemdheden. Als je Alles zou relativeren, is er dan iets wat je direct gelukkig maakt en wat ook nog eens eeuwig is? Want je wilt natuurlijk zekerheid. Maar, Niets is eeuwig, toch? En als Niets eeuwig is, bestaat zekerheid dan wel? En zelfs als zekerheid zou bestaan, word je daar dan eeuwig gelukkig van? Niets is zo veranderlijk als de mens, zegt men. Dus als Alles je Niets geeft om gelukkig van te zijn, waar word je dan wel gelukkig van? Wat maak je jouw prioriteit?

Nou lijkt dit geheel het meest deprimerende stuk te zijn dat je misschien ooit gelezen hebt en ik hoop niet dat het je aan zet tot zelfmoordneigingen of algeheel pessimisme over het leven, maar het leven bestaat niet enkel uit prioriteiten. Het leven bestaat niet uit Alles of Niets. Want, wie in de huidige westerse maatschappij prioriteiten wilt stellen, komt bedrogen uit. Alles is een prioriteit, dus Niets is een prioriteit. Alles, dus Niets.

Bij het opstellen van je prioriteiten-lijstje, kom je er waarschijnlijk achter dat er veel is waar jij gelukkig van wordt en je eigenlijk geen prioriteiten wilt stellen, dus zet je alles maar bovenaan. Maar zoals net gezegd, kies je daarmee voor Alles en dus voor Niets. En dit zegt niet dat je dingen van je lijstje moet schrappen, integendeel. Dit zegt dat je niet voor Alles moet kiezen, maar voor Veel. Je weet dat niet Alles tegelijk perfect kan zijn. Je weet dat je vroeg of laat bij Alles problemen tegen zal komen. Alles tegelijk? Hopelijk niet, maar zelfs dat zou kunnen. En dan? Zou dat betekenen dat je, als je Alles niet hebt, gelijk uitkomt bij Niets? Nee, je komt dan altijd uit bij Veel. Zo word je van zoVeel mogelijk onderdelen van je leven gelukkig, niet van het onmogelijke Alles. Kies dus niet voor Alles of Niets, maar kies voor Veel. Veel geeft je Veel. Veel geeft je Alles, maar zonder Perfectionisme. Veel geeft je Nederigheid en Niet Kieskeurig. Veel, daar word je gelukkig van. Alles is Niets.

5. Hallo, Ik(2017)

Wanneer ik in de spiegel kijk, denk ik “Hey, dat ben ik”.
Wanneer ik in de spiegel kijk, denk ik “Hey, dat ben ik”.
Maar wanneer ik in de spiegel kijk, denk hij “Hey, dat ben ik”.
En dus omdat ik in de spiegel kijk, denk ik “Hey, dat ben ik”.

“Hallo, ik”, zeg ik dan. Ja.
“Hallo, ik”, zeg ik dan. Ja.
“Hallo, ik”, zegt hij dan terug. Ja.
“Hallo, ik”, zeg ik dus terug.

“Ben ik blij met ik?”, vraag ik mezelf. Jawel.
“Ben ik blij met ik?”, vraag ik mezelf. Jawel.
“Ben ik blij met ik?”, vraagt hij me.
“Ben ik blij met ik?”, vraag ik dus.

Ik ben blij met ik. Dat denk ik dan. Of hij. Of ik.
Ben ik, ik? Is hij, hij? Ik, hij, maar wie is wij? En zij. En ons. Maar wie?
Ik vraag wie? Wie is ik, wie is hij, wie is wij, ons, zij.
En de spiegel antwoordt. “Hallo, Ik”.

Ik sta op, de bank af. De spiegel vraagt mij wat ik ga doen, de spiegel vraagt waarom.
Maar ik weet niet waarom. En misschien wel daarom. Ik ben ik. Ik ga. De deur open, de deur dicht, de deur open. Ik ga. Ik draai me nog één keer om, ik lees. “Dr. Anders”.
Ik loop weg, ik grinnik. Zijn voornaam was Hans.

4. Hij(2016)

Na vier jaar kwam hij eindelijk uit het keukenkastje. Zijn beentjes strekkend, kijkt hij angstig om zich heen. De buiten-kastje-wereld is groot, maar toch kleiner dan verwacht, voor een vierjarige. Dat is best oud eigenlijk, vier.

Hij springt van het aanrecht op de vloer. De grond voelt hard, harder dan in kastje. Het kraakt ook niet, zoals in kastje. De grond is raar, besluit hij.

Hij haalt zijn neus op, en ruikt niks. Ook raar, in kastje rook het altijd naar eten! ETEN! Hij heeft honger! Hij kijkt omhoog, en beseft dat hij niet meer terug kan naar kastje, het is veel te hoog!

Zijn fijne, veilige kastje. Daar waar de wereld klein, veilig en zeker is. Daar waar hij alleen is. Alleen! Dat was het! Hij weet het weer! Dáárom ging hij weg uit kastje, om niet alleen te zijn, te worden en te blijven. De grote stap, de wereld in. Het leven van een starter.

3. Lopen(2016)

Soms, als ik wakker ben, dan loop ik. Ik loop dan, tot ik de verte niet meer zien kan. Tot de horizon zich uitstrekt tot ver buiten mijn gezichtsveld. Tot de aarde plat is, zo plat als een dubbeltje. Want dan, alleen dan, zal ik rust hebben in mijn hoofd.

Soms, als ik slapend ben, dan loop ik. Ik loop dan, tot mijn dromen achter mij verdwijnen. Tot de hoop zich enkel nog doet vrezen terwijl het achterblijft. Tot de wereld plat is, zo plat als een dubbeltje. Want dan, alleen dan, zal ik rust hebben in mijn hoofd.

Soms, als ik levend ben, dan loop ik. Ik loop dan, tot de wolken mij niet meer dragen kunnen. Tot de lucht zweeft tot ver boven het hemelbed. Tot ik plat ben, zo plat als een dubbeltje. Want dan, alleen dan, zal ik rust hebben in mijn hoofd.

Vandaag ben je gaan lopen, om rust te krijgen in je hoofd. Vandaag ben je gaan lopen, omdat je niks anders meer gelooft. Vandaag ben je gaan lopen, omdat gisteren niet kon. Omdat morgen nooit gaat kunnen, en het eerder al begon.

2. Dochters(2015)

Ik loop de deur door, mijn huis uit. Ik sla links af. Ik loop. Auto’s scheuren voorbij, mensen lopen over straat. Ouders die hun kinderen naar school brengen, ik sta er even bij stil. Bij mij is dat al even geleden, ik mis dat. Het maakt me droevig. Ik begin weer te lopen. Wanneer ik wil oversteken, wordt ik bijna aangereden door een groepje tieners op de fiets. Terwijl ik ze na kijk, wordt ik weer droevig. Ik denk aan hoe ik mijn dochter uitzwaaide wanneer ze naar school vertrok. Ik steek over, en schrik wakker door piepende remmen en getoeter van een auto. Geschrokken spring ik achteruit, om vervolgens de longen uit mijn lijf te schreeuwen tegen de bestuurder van de donkergrijze seat leon, die mij nét niet geraakt heeft. De bestuurder schreeuwt terug, toetert, en rijdt langs mij verder. Wanneer ik om mij heen kijk zie ik een aantal beschuldigende blikken van omstanders, die daarna weer terug gaan naar hun normale levens. Ik snap het niet. De bestuurder reedt ongetwijfeld te hard, ik mag van geluk spreken dat ik nog leef! Ik loop verder, richting het gemeentehuis dat in zicht komt.

Ik kom het gemeentehuis binnen, en meld mij aan de balie. Ik heb een afspraak met de wethouder van verkeer. De baliemedewerkster verzoekt mij, wijzend naar een stoel in een hier naast gelegen kamer, plaats te nemen in de wachtkamer, ik wordt zo opgehaald. Als ik op de stoel zit, kijk ik om mij heen. De wachtkamer is leeg, op mijzelf na, en een meisje. Ik schat het meisje in op een jaar of 16. Het is een mooi meisje, mooi zoals alleen een meisje van die leeftijd kan zijn. Lief, onschuldig, doch duidelijk beginnend met volwassen worden, aan haar nog slordige make-up te zien. Wanneer ze terug kijkt, besef ik mij dat ik haar aan zat te staren, en haar boze blik bevestigd dat. Ik kijk vlug weg. Maar mijn gedachten gaan terug naar haar. Hoe zij lijkt op mijn dochter, mijn dochter zag er ook zo uit. Net zo lief, mooi en onschuldig als zij. Ik wordt weer droevig. Ik kijk op, wanneer mijn naam wordt geroepen. Een deftig geklede vrouw vraagt mij om mee te komen, en stelt zich voor als de secretaresse van de wethouder.

Wanneer ik het kantoor van de wethouder binnen kom, zie ik een opgezette man achter een breed, houten bureau zitten. De man staat met moeite op om mij de hand te schudden, en verwijst mij naar de stoel tegenover hem. Wanneer ik zit, valt het mij op dat de stoel opvallend lager is dan de stoel van de wethouder, alsof hij zichzelf op die manier al op een hogere positie plaatst. Wanneer de wethouder begint te praten, lijkt het alsof zijn nek open splijt, maar dat schijnt zijn mond te zijn. De wethouder heeft het over hoe goed ik mijn burgerplicht uitvoer, door met mijn problemen bij de gemeente aan te kloppen.  Maar, hij weet mij te melden dat de gemeenteraad mijn kwestie heeft besproken, en dat het voorstel is afgewezen. Hij steekt zijn arm alweer uit om mij de hand te schudden en vervolgens af te kunnen wimpelen. Ik blijf de wethouder even aanstaren, om vervolgens te beginnen aan een ongelofelijke scheldkanonnade waar je u tegen zegt. Hoe de wethouder het wel niet in zijn hoofd haalt om mij zo te behandelen, hoe de gemeenteraad vol zit met machtswelluste idioten die er enkel zitten om hun zakken te laten vullen, en hoe er nooit naar de burger geluisterd wordt. De wethouder kijkt mij boos aan, staat op en begint mij op een kalme, ijzige toon te vertellen hoe het mijn dochter haar eigen schuld was. Hoe zij, met enkel aandacht voor haar telefoon, zomaar overstak. Hoe de bestuurder van de audi A6 volledig verrast was, en hoe het te laat was om te remmen. De dood van mijn lieve dochter Eva, was mijn eigen schuld, vond de wethouder. Ik barst in huilen uit, en grijp de wethouder, voor zover dat mogelijk is, bij zijn keel en trek hem over het bureau heen. Maar voor ik de kans krijg om meer te doen, wordt ik al door drie man overmeesterd, en naar buiten gewerkt.

Eenmaal buiten zak ik in elkaar van verdriet,  en begin op de stoep te zitten huilen, de tranen biggelend over mijn wangen. Ik denk aan Eva. Hoe zij elke ochtend aan mijn bed stond, me heel lief wakker maakte. Samen ontbijten, samen wakker worden. Hoe ik haar dan uitzwaaide als ze naar school ging, helemaal opgedoft. Hoe ze dan lief zei “Dag papa, tot later.” Dag papa, tot later…Ik keek haar altijd even na vanuit het keukenraam. Zo ook die dag. Ik heb met mijn eigen ogen moeten zien hoe mijn dochter overreden werd, hoe mijn dochter de dood vond. Ik wist niet hoe snel ik bij haar moest zijn, maar het mocht al niet meer baten. Het leven had haar inmiddels verminkte lichaam al verlaten. Dag lieverd, tot later… De Audi A6 en de bestuurder nergens te vinden, die was doorgereden. De klootzak. Je hoort het regelmatig. Bestuurders die doorrijden na een ongeluk, met vaak dodelijke afloop. Waarom…waarom… Dan, houden de tranen ineens op. Woede en verdriet maken plaats voor vastberadenheid. Ik ga hier iets aan doen. Ik ga het volk inschakelen. Voor mijn dochter is het te laat, maar de dochters van anderen kan ik nog redden!

1. De Zee(2014)

Ik kijk naar het water, en ik zie de zee. Wat op zich gek is, aangezien het water waar ik naar kijk alles behalve zout is, of aan een strand gelegen. En toch kijk ik naar de zee. Wanneer ik aan de zee denk, denk ik aan mijn favoriete eiland. Parelwitte stranden, palmbomen, kokosnoten. Een rustig tij, de zon die langzaam wegzakt om een ander deel van de aarde te gaan verlichten met haar warme stralen. Ik denk aan hoe ik de zee in duik. Hoe ik daar alle vissen zie zwemmen, van groot tot klein. Her en der een waterslang of een krab, en soms zelfs voel ik de zachte prik van een klein kwalletje die even voorbij zweeft in het water. In de verte denk ik zelfs het geluid van walvissen te horen, maar zeker weten doe ik het niet. Ik ben niet alleen op dat strand, mijn vader en mijn moeder zijn bij me. We genieten met z’n drieën van ons favoriete eiland. Een eiland waar rust en vrede heerst, waar het leven vrolijk is. Waar ik vrolijk ben. Waar jij vrolijk bent. Een ieder van ons heeft zo’n eiland, waar we ons even terug kunnen trekken. Even ontsnappen aan alle mogelijke narigheden in de wereld. En voor sommigen, als het je tijd is, wordt het een definitieve ontsnapping. Voor de een is het te vroeg, voor de ander te laat. De een heeft te veel gezien, de ander te weinig. Maar een ding is zeker: er is voor ons allemaal een plek van rust. Ik kijk op van het glas water dat naast mijn bed staat. Ik kijk mijn ouders aan, ze glimlachen. Ik kijk naar de zuster die net weg loopt met een spuitje. Ik hoor het gepiep van de monitor, en langzaam sluit ik mijn ogen. De lange piep verstomd, en het enige wat over blijft is het geruis van de zee.